Komentarzy na temat osławionego (już) projektu ustawy dot. szkolnictwa wyższego autorstwa Barbary Kudryckiej jest co niemiara. Gdy w czerwcu po raz pierwszy przedstawiono tę idee, niemal wszystkie media o tym pisały, dyskutowały i przekonywały. Wszystko to jednak odbyło się w jednym tonie – zachwytu nad projektem bez krzty krytyki lub głębszego analitycznego myślenia.

Największe obawy i kontrowersje budzi wprowadzenie odpłatności tzw. multistudiowania (czyli konieczności naniesienie opłaty za studiowanie drugiego kierunku jeżeli pierwszy jest bezpłatny).

Ministerstwo twierdzi, że nowy projekt ma na celu przede wszystkim zwiększenie dostępności studiów wyższych poprzez zwolnienie kilkudziesięciu tysięcy bezpłatnych miejsc (około 80 tys) zajmowanych obecnie przez tzw. multistudentów dla studentów biednych, z małych miast lub wsi. W tym miejscu rodzi się pierwszy paradoks – pomimo szlachetnych deklaracji projekt ten i tak zwiększy dysproporcje pomiędzy bogatymi a biednymi oraz miastem i wsią.